Distantie

Laatst ben ik in een sentimentele bui door De H. gefietst, waar ooit mijn loopbaan als sociaal werker begon.  Een deel van de woningen zou gesloopt worden en ik wilde de buurt nog eenmaal zien. 

 bron: http://www.tubantia.nl/regio/hengelo/kaalslag-in-hengelose-es-na-sloop-1.3667979

Terwijl ik door de wijk zigzagde kwamen de herinneringen weer boven. Daar woonde mevrouw D. met haar dochtertje, dat altijd te laat op school kwam.  Moeder durfde ’s nachts niet te slapen uit angst voor de geesten van haar overleden ouders.  En daar woonde Klaas, vrijwilliger in de wijk. De zachtmoedigheid zelve, maar hij dronk meer dan goed voor hem was.  Op een dag was zijn vrouw het zo zat dat ze bij hem wegging. Het laatste wat ik over hem  hoorde was dat hij langdurig vastzat wegens moord. Even verderop woonde meneer C., secretaris van de bewonersvereniging. Wij noemden hem liefkozend de burgemeester van De H. Hij was onze ogen en oren. Regelmatig kwam hij langs om me mee te nemen naar een gezin dat écht geholpen moest worden.

We deden bijna alleen maar huisbezoeken en daarom heb ik bij een groot deel van de woningen wel herinneringen aan een bewoner – soms zelfs aan meerdere.  Dat ging zo door tot we een manager kregen die MBA studeerde en berekend had dat je in de tijd van twee huisbezoeken drie gesprekken op kantoor kon doen.

Al die kennis van de wijk en van de mensen die er leefden: had ik er wat aan? Ik denk het wel. Ik kreeg een completer beeld van mijn cliënten. Van zaken die ze niet vertelden omdat die voor hen vanzelfsprekend waren, maar die wel hun probleem in stand hielden of de sleutel vormden voor een oplossing. Ik zag hoe de buurt hun dagelijks leven beïnvloedde.  Ik kwam via bewoners, zoals meneer C., in aanraking met mensen die anders nooit om hulp gevraagd hadden. Maar bovenal ging ik van de wijk houden en ik maak mezelf wijs dat bewoners dat gemerkt hebben.

Studenten vertellen me vaak dat ze willen leren een grens te trekken tussen privé en werk. Ze willen de problemen van het werk niet meenemen naar huis. Ik probeer ze dan altijd uit te leggen dat het zo niet werkt in ons beroep. Distantie is belangrijk, maar dan als manier om een probleem vanuit verschillende perspectieven te kunnen bekijken. 

Uiteindelijk gaat social work over betrokkenheid, over geraakt durven worden.  Als je na vijf uur niet meer over je werk wilt nadenken, moet je maar in een koekjesfabriek gaan werken - met alle respect voor de meisjes van Verkade.

bron: http://www.goglobalnetwork.eu/en/goglobal.htm

Iemand die het veel mooier onder woorden kan brengen dan ik is Andries Baart, hoogleraar presentie en zorg. Lees hier een interview met hem over hoe hij denkt over de transities in zorg en welzijn. Als het niet lukt om het artikel te benaderen kun je hier een samenvatting lezen.