Laatst ben ik in een sentimentele bui door De H. gefietst,
waar ooit mijn loopbaan als sociaal werker begon. Een deel van de woningen zou gesloopt worden
en ik wilde de buurt nog eenmaal zien.
 |
| bron: http://www.tubantia.nl/regio/hengelo/kaalslag-in-hengelose-es-na-sloop-1.3667979 |
Terwijl ik door de wijk zigzagde kwamen
de herinneringen weer boven. Daar woonde mevrouw D. met haar dochtertje, dat
altijd te laat op school kwam. Moeder
durfde ’s nachts niet te slapen uit angst voor de geesten van haar overleden
ouders. En daar woonde Klaas,
vrijwilliger in de wijk. De zachtmoedigheid zelve, maar hij dronk meer
dan goed voor hem was. Op een dag was
zijn vrouw het zo zat dat ze bij hem wegging. Het laatste wat ik over hem hoorde was dat hij langdurig vastzat wegens
moord. Even verderop woonde meneer C., secretaris van de bewonersvereniging.
Wij noemden hem liefkozend de burgemeester van De H. Hij was onze ogen en oren.
Regelmatig kwam hij langs om me mee te nemen naar een gezin dat écht geholpen
moest worden.
We deden bijna alleen maar huisbezoeken en daarom heb ik bij
een groot deel van de woningen wel herinneringen aan een bewoner – soms zelfs
aan meerdere. Dat ging zo door tot we
een manager kregen die MBA studeerde en berekend had dat je in de tijd van twee
huisbezoeken drie gesprekken op kantoor kon doen.
Al die kennis van de wijk en van de mensen die er leefden:
had ik er wat aan? Ik denk het wel. Ik kreeg een completer beeld van mijn
cliënten. Van zaken die ze niet vertelden omdat die voor hen vanzelfsprekend
waren, maar die wel hun probleem in stand hielden of de sleutel vormden voor
een oplossing. Ik zag hoe de buurt hun dagelijks leven beïnvloedde. Ik kwam via bewoners, zoals meneer C., in
aanraking met mensen die anders nooit om hulp gevraagd hadden. Maar bovenal ging
ik van de wijk houden en ik maak mezelf wijs dat bewoners dat gemerkt hebben.
Studenten vertellen me vaak dat ze willen leren een grens te trekken tussen privé en werk. Ze willen de problemen van het werk niet meenemen naar huis. Ik probeer ze dan altijd uit te leggen dat het zo niet werkt in ons beroep. Distantie is belangrijk, maar dan als manier om een probleem vanuit verschillende perspectieven te kunnen bekijken.
Uiteindelijk gaat social work over betrokkenheid, over geraakt durven worden. Als je na vijf uur niet meer over je werk wilt nadenken, moet je maar in een koekjesfabriek gaan werken - met alle respect voor de meisjes van Verkade.
 |
| bron: http://www.goglobalnetwork.eu/en/goglobal.htm |
